Dlaczego? Czymże zawinili jej rodzice? Według badań opublikowanych 6 sierpnia w czasopiśmie Astronomy & Astrophysics, nie jest to niczyja wina; wygląda na to, że młoda gwiazdka po prostu wpadła w złe towarzystwo - mianowicie bardzo głodnej czarnej dziury.

Gwiazdę, która nazywa się PG 1610+062, po raz pierwszy zaobserwowano pędzącą po niebie w 1986 roku, jednak do tej pory niewiele uwagi poświęcono historii tego gwiezdnego renegata. W cytowanym badaniu astronomowie pracujący w Obserwatorium W. M. Kecka na wulkanie Mauna Kea na Hawajach bliżej przyjrzeli się zbiegowi. Potwierdzili, że jest to jedna z najszybszych gwiazd, jakie kiedykolwiek wystrzeliły z dysku galaktycznego Drogi Mlecznej.

Zespół obliczył prędkość gwiazdy na około 2 miliony km/h, co wprawdzie nie wystarczy, by zbiec przed przyciąganiem grawitacyjnym galaktyki, ale jest to wystarczająco szybko, aby nasza gwiazdka mogła opuścić macierzysty układ gwiezdnego pyłu.

Istnieje kilka różnych procesów mogących wyjaśnić, w jaki sposób gwiazda może zostać wyrzucona ze swojego macierzystego układu, i zazwyczaj wiążą się one z układami podwójnymi, tzn. dwiema gwiazdami krążącymi wokół wspólnego środka masy. Gdyby jeden z członków pary teoretycznie zniknął, powiedzmy eksplodując jako supernowa lub pochłonięty przez supermasywną czarną dziurę, pozostała gwiazda mogłaby doznać nagłego energetycznego kopa tak, że wyrzuciłoby ją prosto z jej własnego układu, a nawet całkowicie poza macierzystą galaktykę.

Naukowcy zasugerowali, iż przypadek PG 1610+062 może być nietypowy. Sądząc po masie, prędkości i prawdopodobnym pochodzeniu gwiazdy (zespół szacuje, iż pochodzi z ramienia Strzelca naszej Drogi Mlecznej), wydaje się mało prawdopodobne, aby gwiazda ta kiedykolwiek zbliżyła się do supermasywnej czarnej dziury w centrum naszej galaktyki, która teoretycznie mogłaby pochłonąć jej partnera. Wprawdzie szybki, jednak niezbyt, ruch gwiazdy wydaje się sugerować, że miała ona raczej do czynienia z czarną dziurą o średniej masie, tzn. czarną dziurą o masie od setek do setek tysięcy razy większej niż masa Słońca (w przeciwieństwie do gwiezdnej czarnej dziury, która może mieć masę do około 20 Słońc, lub supermasywnej czarnej dziury, która według NASA może być milion lub miliard razy większa niż masa Słońca).

Naukowcy jak do tej pory nie znaleźli przekonujących dowodów na istnienie w naszej galaktyce czarnych dziur o średniej masie. Opisywany gwiezdny uciekinier nadal nie jest twardym dowodem na ich istnienie, jednak - jak przypuszczają cytowani badacze - pośrednio wskazuje, że czarne dziury o średniej masie mogą istnieć i w najlepsze rozbijać się w kosmosie. „Wyścig już się zaczął” - powiedział w oświadczeniu główny autor badań Andreas Irrgang, astronom z Uniwersytetu Friedricha-Aleksandra w Erlangen i Norymberdze w Niemczech.